Trzy cechy fundamentalizmu:

1. Gdy fundamentalista chce być miłosierny, inność określa mianem choroby.
2. Gdy fundamentalista nie chce być miłosierny, inność określa mianem złej woli.
3. Fundamentalizm formułuje nakazy unieszczęśliwiające ludzi, po czym broni tych nakazów: „to da się zrobić, tylko trzeba wiary”.

To trzecie jest najokrutniejsze i najbardziej zakłamane.

Kto czuje się nieszczęśliwy z naszymi nakazami, ten jest widocznie zbyt małej wiary. Któż więc odważy się protestować przeciwko nim? Kto odważy się powiedzieć, że jest wystarczająco dużej wiary, a nakazy i tak go unieszczęśliwiają?

_{Źródło: mój komentarz sprzed 10 lat na blogu Artura Sporniaka}

Ponieważ polska hierarchia kościelna właśnie rzuca gromy na tabletki „dzień po”, chciałabym zwrócić uwagę na ciekawą sprawę – Kościół katolicki na Zachodzie, uwaga! mając identyczny pogląd na kwestię śmierci niezagnieżdżonego zarodka, ma najwyraźniej bardziej zniuansowane podejście do tych pigułek:

Oto artykuł na jednym z zagranicznych portali katolickich.

Otóż zgodnie z argumentacją kościelną, jeśli dojdzie już do powstania zarodka, to nie wolno zapobiegać zagnieżdżeniu się go. Natomiast w powyższym artykule napisane jest, że w przypadku np. gwałtu jak najbardziej można wykorzystać drugi, i chyba główny, typ działania tabletki „dzień po”, mianowicie nie dopuścić do jajeczkowania.

Teoretycznie da się to zrobić. Po prostu zalecają, że z kościelnego puktu widzenia wolno zażyć tabletkę, jeśli wiemy (spodziewamy się), że kobieta jest w fazie przedowulacyjnej. Z uwagi na żywotność plemników ma to jak najbardziej sens, bo plemniki mogą w drogach rodnych poczekać na owulację nawet kilka dni. Trzeba pamiętać, że sama faza owulacji, czyli wypuszczenie gotowego na zapłodnienie jajeczka i jego czas życia trwa bardzo krótko – kilka godzin – więc „utrafienie” ze stosunkiem w samą owulację byłoby bardzo mało prawdopodobne. Raczej jest tak, że plemniki czekają na nadchodzące jajeczko.

Jeśli natomiast wiemy (spodziewamy się), że do owulacji prawdopodobnie już doszło, to tabletki zażywać nie należy, bo może ona zapobiec zagnieżdżeniu istniejącego już zarodka. Trzeba pamiętać, że zapłodnione jajeczko przez kilka dni wędruje przez jajowód, zanim wreszcie dotrze do macicy i zagnieździ sie w niej.

Oczywiście, gdyby wyznaczenie momentu owulacji było tak proste, to większość metod antykoncepcji przestałaby być potrzebna. Tym niemniej rzeczywiście na podstawie wywiadu z przebiegu cyklu miesiączkowego, usg jajników i z badań hormonalnych można w przybliżeniu wywnioskować, czy kobieta znajduje się w fazie przedowulacyjnej, czy około- lub poowulacyjnej.

Jak by nie patrzeć na skomplikowanie tych rozróżnień, jest to podejście Kościoła niewątpliwie łagodniejsze i bardziej oparte na wiedzy, niż w Polsce.

Do powyższego „oświeconego” podejścia zachodniego Kościoła oczywiście także można mieć zastrzeżenia:

Po pierwsze: Jeśli kobieta zażyje tabletkę zaraz po stosunku, to chyba małe jest prawdopodobieństwo, że za jej pomocą uśmierci zarodek – po prostu dlatego, że nawet w sam moment owulacji plemnikom zajmuje trochę czasu (godzin?), aby dotrzeć do jajowodu i spotkać się z komórką jajową. To wszystko nie dzieje się momentalnie! W tym samym czasie tabletka wchłania się, powoduje zmiany hormonalne zagęszczające śluz w drogach rodnych, przez co plemniki mają utrudniony ruch. Co nastąpi pierwsze? Zablokowanie ruchu plemników, czy jednak dotarcie plemników do jajeczka i zapłodnienie go? Trudno powiedzieć, jest to kwestia przypadku.

Po drugie: Po zmierzonym poziomie hormonów, po usg stanu jajników można stwierdzić, czy do owulacji już doszło – już, czyli ex post. Nie da się natomiast w żaden sposób stwierdzić, czy znajdujące się w drogach rodnych jajeczko jest zapłodnione czy nie – dopóki ono się nie zagnieździ, to nie wywołuje wykrywalnej reakcji hormonalnej organizmu. Zatem opisane wyżej podejście Kościoła to także loteria – zawężona, ale loteria – bo mówimy: jest prawdopodobieństwo (nie pewność!), że mamy do czynienia z zapłodnioną komórką, zatem na wszelki wypadek nie wolno nam robić nic, by ją uśmiercić.

Jeśli jednak trzymać się konsekwentnie tej postawy probabilistycznej, to Kościół powinien zabraniać wszelkich aktywności, które mogłyby przypadkowo powodować śmierć potencjalnie zaistniałego zarodka. Podam przykład: niektóre kobiety mają za krótką ostatnią fazę cyklu. Faza ta służy w przypadku zapłodnienia do tego, aby zarodek miał czas się zagnieździć. Wiele kobiet nie wie, że ma za krótką tę fazę i leczy to dopiero gdy chce zajść w ciążę. Konsekwentnie, Kościół powinien wymagać jednak od wszystkich kobiet obowiązkowego leczenia takiej dysfunkcji, bo przecież prowadzi ona do przypadkowego niezagnieżdżenia zarodka.

Co więcej – w naturze, u zdrowych par starających się o dziecko, 3/4 zarodków się nie zagnieżdża. Konsekwentnie, Kościół powinien zastosować tu retorykę używaną przeciwko in vitro: Naturalne poczęcie każdego dziecka okupione jest „śmiercią trojga jego braci i sióstr”. Osoby wielodzietne mają więc na sumieniu więcej uśmierconych zarodków, niż osoby stosujące prezerwatywy. A osoby mające problemy z płodnością, spowodowane trudnością z zagnieżdżeniem zarodka, powinny w ogóle nie próbować poczynać dzieci, bo skazują jeszcze większą liczbę zarodków na śmierć. Tak wynika z kościelnej logiki, gdyby trzymać się jej konsekwentnie.

Kościół odpowiada na to, że tutaj liczy się intencja: czy robię coś celowo, żeby uśmiercić zarodek, czy śmierć dzieje się „naturalnie”. Ale tu przyłapuję Kościół na niekonsekwencji. Jeżeli niezagnieżdżony zarodek jest naprawdę pełnym człowiekiem, to taka argumentacja wobec życia ludzkiego nie powinna mieć miejsca. Jeśli np. wiemy, że dzieje się naturalny kataklizm, w którym ginie 75% ludzi, to brak przeciwdziałania i prób ratowania tych ludzi Kościół nazwałby grzechem, prawda? Naturalność kataklizmu nie usprawiedliwiałaby naszej bezczynności.

Na koniec chcę zwrócić uwagę na największą niekonsekwencję Kościoła w Polsce: Najzwyklejsze, funkcjonujące od lat w sprzedaży, tabletki antykoncepcyjne robią dokładnie to samo, co tabletka „dzień po”. Zapobiegają owulacji, ale ewentualnie też jeśli mimo wszystko doszłoby do zapłodnienia, to zapobiegają zagnieżdżeniu zarodka. Będąc konsekwentny, Kościół powinien z równym zapałem żądać zakazu sprzedaży zwykłych tabletek antykoncepcyjnych i nazywać je „aborcją” oraz „trutką na dzieci”.

Samo w sobie ciekawe jest, jak często efektem tabletek (czy to zwykłych, czy „dzień po”) jest zahamowanie owulacji, a jak często – zapobieganie zagnieżdżeniu. Nie udało mi się znaleźć wiarygodnych danych na ten temat. Z czysto naukowej ciekawości chciałabym to wiedzieć.

Zasłyszałam też ciekawą, i chyba prawdopodobną informację, że tabletki „dzień po” (nie wiem, czy EllaOne, ale inne owszem – te oparte na dawce progesteronu) jeżeli zastosowane są przypadkiem w momencie już po zagnieżdżeniu zarodka, to mają działanie właśnie dobroczynne na ciążę. Otóż wprowadzają organizm sztucznie w „ostatnią fazę cyklu”, fazę progesteronową, która chroni zagnieżdżony zarodek przed poronieniem.*

*) Edit: Ta informacja nie dotyczy EllaOne, lecz tabletek z gestagenami. Natomiast polecam wpis na blogu doktora endokrynologii, Jacka Belowskiego, na temat EllaOne: blog.endokrynologia.net . Co ciekawe, autor przedstawił kilka wątpliwości związanych z niedostatecznym wyjaśnieniem działania leku przez producenta. I w zasadzie te wątpliwości mogłyby zostać wykorzystane jako argument przez działaczy kościelnych z Terlikowskim na czele.

Komentarze

• anuszka_ha3.agh.edu.pl 18.01.2015Warto przeczytać ten wpis na blogu red. Sporniaka z Tygodnika Powszechnego, i koniecznie dyskusję pod nim: sporniak.blog.onet.pl/2013/01/30/rygoryzm-moralny/
  Z prostego wyliczenia wynika, że szansa na to, iż zażycie tabletki spowoduje niezagnieżdżenie zarodka, wynosi mniej niż 1 na 70.

  Jeszcze ciekawostka: Wielu poważnych katolickich moralistów opowiada się za momentem zagnieżdżenia (w Polsce zwolennikiem takiego poglądu jest ks. prof. Tadeusz Ślipko SJ).

• xyz123459 18.01.2015Będąc konsekwentny, Kościół powinien z równym zapałem żądać zakazu sprzedaży zwykłych tabletek antykoncepcyjnych i nazywać je „aborcją” oraz „trutką na dzieci”

  Ależ robią to. Co bardziej nawiedzeni kapłani zrównują antykoncepcję hormonalną z aborcją, bo i jedno, i drugie to przecież mordowanie dzieci. Jeszcze bym to zrozumiał – choć nie popierał – bo przynajmniej są konsekwentni w swoim uporze, ale ci sami ludzie zarazem z zapałem głoszą, że prezerwatywa, która w ogóle likwiduje ten problem, to wynalazek z piekła rodem, bo rzekomo uprzedmiatawia kobiety. Stosunek przerywany również jest be, bo podobno ingeruje w jakieś boskie plany. Czyli: jak ktoś nie chce mieć dzieci, to powinien korzystać z kalendarzyka. Z kolei jak ktoś bardzo chce je posiadać, to nie wolno mu korzystać z in vitro – powinien zdać się na NPR. Jest to sprowadzanie ważnych decyzji życiowych do gry w totolotka.

  Dogmatycy wszelkiej maści z reguły forsują głupie i przeciwskuteczne rozwiązania:

  => Kościołowi rzekomo chodzi o zmniejszenie liczby aborcji, ale jego działania faktycznie prowadzą do zwiększenia liczby „wpadek”, a co za tym idzie – aborcji, czy to wykonywanych w podziemiu, czy za granicą, a w skrajnym przypadku do horrorów typu kiszenie dzieci w beczkach (…no bo przecież można stosować „naturalne metody”…).

  => Kościołowi rzekomo chodzi o zmniejszenie zachorowalności na HIV w biednych krajach, ale zakaz stosowania prezerwatyw prowadzi faktycznie do zwiększenia odsetka populacji, zarażonej chorobami wenerycznymi (…no bo można nie uprawiać seksu przed ślubem, to takie proste, przecież zawsze można wziąć zimny prysznic…).

  => Rządom wielu państw zależy rzekomo na wyeliminowaniu narkotyków z rynku czy na leczeniu narkomanów, ale z uporem maniaka stosują przeciwskuteczne rozwiązania, polegające wrzucaniu wszystkich środków psychoaktywnych do jednego worka, kryminalizowaniu użytkowników na zasadzie „ćpuny do więzień” czy niechęci do leczenia substytucyjnego, a czasem nawet – jak parę lat temu na Ukrainie – do niechęci wobec programów typu wymiana igieł (…no bo po co uzależnionemu od heroiny metadon – może nie ćpać, to przecież takie proste, a niedzielny użytkownik trawki zawsze może kupić pół litra w sklepie…).

  => Greenpeace’owi podobno zależy na zmniejszeniu emisji CO2 do atmosfery, ale z zapałem forsują zamykanie elektrowni atomowych w Niemczech (bo z jakichś bliżej mi nieznanych powodów nie pasuje im to do ich dogmatycznego światopoglądu), co przełoży się – w taki czy inny sposób – na zwiększoną emisję tego gazu (…no bo przecież można pozakładać fermy wiatrowe, to takie proste…).

  Tak bywa, gdy ktoś żyje na księżycu i, kierując się dogmatyzmem, ignoruje rzeczywistość. Fanatyzm różnych zakutych głów jest nie tyle głupotą, ale wręcz zbrodnią, bo prowadzi do nie tylko absurdu, ale często też do tragedii.

• Gość ver *.bg.us.edu.pl 19.01.2015Najzwyklejsze, funkcjonujące od lat w sprzedaży, tabletki antykoncepcyjne robią dokładnie to samo, co tabletka „dzień po”.

  Zwykłe tabletki antykoncepcyjne zawierające lewonorgestrel można wykorzystać również w antykoncepcji doraźnej (tzw. metoda Yuzpe).

  Mechanizm uniemożliwiający zagnieżdżenie jest możliwy także we wkładkach domacicznych (zarówno tych hormonalnych, jak i miedzianych). Czy i wkładki należy wycofać z rynku?

  Inna niekonsekwencja polskiego Kościoła. Zespół Ekspertów KEP stwierdził, że biorąc pigułkę „po” nie zaciąga się kary ekskomuniki jaka grozi za aborcję, ale ten sam zespół stwierdził, że w świetle polskiego prawa karnego mamy do czynienia z przestępstwem łamania ustawy antyaborcyjnej. Czyli prawo świeckie bardziej surowe niż kanoniczne?

• anuszka_ha3.agh.edu.pl 19.01.2015Dodam, że wkładki są w największym stopniu na indeksie kościelnym, bo one w ogóle nie hamują owulacji, a wyłącznie działają antyimplantacyjnie. Zgodnie z logiką oszczędzania życia zarodków, rzeczywiście jest to metoda, która w największym stopniu te zarodki marnuje. Jednak Kościół nie żąda wycofania z rynku wkładek i nie krzyczy, że są niezgodne z ustawą antyaborcyjną. Wygląda na to, że wg Kościoła wystarczy aby środek był na receptę, a w magiczny sposób przestaje łamać prawo.

  Kościół zdaje się myśleć, że jeśli pomiędzy apteką a pacjentką jest jeszcze lekarz, to zawsze można oddziaływać na sumienie tego lekarza, aby odmawiał wypisywania recept. Więc tak naprawdę chodzi o utrudnianie, wszelkimi sposobami utrudnianie, i wszystkie chwyty są tu dozwolone.

• anuszka_ha3.agh.edu.pl 19.01.2015Oto „umiarkowanie liberalny” portal katolicki, prowadzony przez księży jezuitów:
  Piszą tu, że pigułka „dzień po” może powodować ciążę pozamaciczną.
  …Bo zarodek zagnieździł się tam, gdzie miał do tego warunki, czyli w jajowodzie, a nie w macicy, w której wyściółka była sztucznie zmniejszona przez działanie pigułki „dzień po”.

  Już to widzę, jak zarodek wpływa do macicy, rozgląda się, widzi, że nie ma warunków do zagnieżdżenia, więc cofa się do jajowodu.

  Tak ordynarne kłamstwa firmuje polski Kościół.

• anuszka_ha3.agh.edu.pl 19.01.2015Tu jest link do tego artykułu:
  www.deon.pl/wiadomosci/komentarze-opinie/art,784,pigulka-dzien-po-trutka-na-lemingi.html
  Wcześniej nie mogłam go wkleić ze względu na jakiś problem z filtrem antyspamowym.
• Gość ver *.bg.us.edu.pl 19.01.2015I pojawia się inny mem: kobiety zażywające te tabletki będą klientkami klinik in vitro . Wiadomo więc kto za tym stoi…
• Gość x *.free.aero2.net.pl 19.01.2015Anuszko, jeśli chodzi o „ordynarne kłamstwa firmowane przez polski Kościół”, to przynajmniej w przypadku podlinkowanego przez Ciebie tekstu podejrzewałbym raczej, że publicystka nie tyle kłamie, ile zwyczajnie nie rozumie, podobnie zresztą jak większość komentatorów. To wcale nie jest mniejszy problem: jeśli ktoś z powagą i troską na łamach prasy katolickiej czy podczas kazania (jednego takiego dane było mi wysłuchać podczas wczorajszej mszy) głosi kompletne bzdury, w które święcie wierzy, to dobre chęci nie zmniejszają szkodliwości bredzenia.

  Problem, jaki Kościół ma z nauką i argumentami naukowymi, nie dotyczy chyba – wbrew temu, co na ogół się podnosi – kwestii poznawczych. Głębiej leży ogólna ambiwalencja chrześcijaństwa wobec świata fizycznego i życia doczesnego. Oczywiście jest wielka tradycja wyjaśniająca tę ambiwalencję w kategoriach Upadku i Odkupienia, ale w praktycznym, codziennym zderzeniu z realiami zawsze powstaje napięcie – np. czy dobry katolik powinien jeść smaczne jedzenie, chwaląc tym dobroć Boga, który zesłał mu ten dar, czy raczej zważać na to, by przyjemność z jedzenia nie przerodziła się w grzeszną fascynację światem? Podczas wielkich świąt chrześcijańskich kładzie się akcent raczej to pierwsze, podczas postu – na drugie, a poza tym? Sądzę, że ta sama nieufność podminowuje stosunek Kościoła do zmian społecznych czy postępów nauki. Nie chodzi tylko o chęć utrzymania wpływów czy świadome utrzymywanie wiernych w ciemnocie (choć i tak niestety bywa), lecz raczej o zagubienie samych księży, hierarchów nie wyłączając, w kwestii tego, czy wolno nam zmieniać jakkolwiek sposób życia i czy wpływ na rzeczywistość motywowany ludzkimi chęciami i potrzebami jest z natury czymś dobrym (czyńcie ziemię sobie poddaną etc.), czy też raczej złym (jako arogancki sprzeciw wobec planów Bożych). Kościelny konserwatyzm w naszym wciąż przyspieszającym świecie może pełnić pożyteczną rolę, zmuszając do poważniejszego i dłuższego namysłu nad konsekwencjami zmian, a także zwracając uwagę na to, że postęp niekoniecznie zawsze niesie ludziom dobro. Natomiast bredzenie jest zawsze i nieodmiennie szkodliwe i naganne, a już zwłaszcza wtedy, gdy dopuszcza się go kapłan sprawujący liturgię, któremu nikt nie przerwie, by zmusić go do dyskusji.

• anuszka_ha3.agh.edu.pl 19.01.2015Tak, krótko mówiąc, chodzi o wystawianie cennika za przyjemność.
• Gość x *.free.aero2.net.pl 19.01.2015Tak, krótko mówiąc, chodzi o wystawianie cennika za przyjemność.

  Tak, często to jest główny punkt programu. A czasem chodzi chyba też o frajdę z tego, że się innym mówi, jak mają się zachowywać.

  Ale oczywiście nie tylko o to chodzi, poważniejsze względy też często wchodzą w grę. Nie tylko chrześcijanie, i nie tylko osoby wierzące, zastanawiają się, czy dobre życie polega na maksymalizacji przyjemności, dochodząc przy tym do wniosku, że niekoniecznie. Kościół ma głęboki problem z określeniem swego stosunku do świata, próbując pogodzić słowa Jezusa o tym, że Królestwo Jego nie jest z tego świata, a także zawartą w wielu miejscach Biblii pochwałę wstrzemięźliwości, z uznaniem we wczesnych wiekach naszej ery koncepcji manichejskich (mówiąc skrótowo, bo chodzi tu raczej o różne nurty gnozy niż tylko o manicheizm w sensie ścisłym) za herezję. Nie żeby Biblia jakkolwiek implikowała tezy manichejskie, w wielu kwestiach wprost przeciwnie, choć gdzieniegdzie w późnych księgach Starego i w pewnych fragmentach Nowego Testamentu przezierają już zarówno tendencje „protognostyczne”, jak i polemiki z nimi. Ale spór głównego (obecnie) nurtu chrześcijaństwa z manicheizmem i innymi nurtami gnozy nie bez przyczyny ciągnął się tak długo, wygląda przecież na to, że w kwestii złej/dobrej natury świata (podobnie zresztą jak w pokrewnej kontrowersji dotyczącej natury Chrystusa, o co toczono boje m.in. z arianizmem i nestorianizmem) teksty biblijne po prostu są niezbyt spójne i umożliwiają nader różnorodne interpretacje.

  Ten mętlik nawet z perspektywy osoby niewierzącej nie powinien prowadzić do przekonania, że brak w tym dobrej woli lub sensu. W istocie zarzut niekonsekwencji trzeba w kwestiach etycznych traktować z ostrożnością, bo i rozważane pojęcia są zwykle nieostre, i ewolucyjne źródła odczuć moralnych przynajmniej w znacznej części są najprawdopodobniej przedrozumowe, instynktowne – nie ma więc chyba żadnego powodu, by dawały się bez istotnych modyfikacji rozwinąć w całkiem spójny, logicznie niesprzeczny system. A jak już modyfikujemy, to pojawia się w tym arbitralność, gra sił itd. Z perspektywy osoby wierzącej w to, że Biblia czy też prawo naturalne (rozumiane jako domniemany zestaw takich powszechnych wśród ludzi „pierwotnych intuicji moralnych”, przy czym istnienie takiego zestawu i jego treść budzą sporo wątpliwości) zawierają bezbłędny i nieodparcie jednoznaczny przekaz jakichś od Boga danych absolutnych norm moralnych, kłopot oczywiście jest. Ale chyba nikt z dzisiejszych chrześcijan, poza kompletnymi i bezmyślnymi fundamentalistami, nie upiera się jednocześnie przy bezbłędności i nieodpartej jednoznaczności tekstów biblijnych (koncept nieomylności Biblii podlegał od dawna zmianom). Ba, można się wręcz w Piśmie Świętym doczytać, że Duch Święty stopniowo będzie objawiać Kościołowi, co i jak, czego raczej nie można pogodzić z poczuciem osiągnięcia przez nauczanie kościelne całkowitej pewności i bezbłędności przed końcem świata. Po nim zaś nauczanie owo będzie już zbędne.

• Gość zaz *.xdsl.centertel.pl 20.01.2015

  Jakiś czas temu czytałem opowieść o tym, jak przedstawiciele jakiejś firmy zbrojeniowej przyjechali z prezentacją swoich granatników do Polski. Na polskim poligonie przed grupą polskich wojskowych już mieli rozpocząć strzelania do tarcz, gdy wtem szef poligonu wziął kałacha i puścił kilka serii w powietrze. Pięć minut później zezwolił na strzelanie z granatnika. Zdziwionym gościom, którzy już a dziesiątkach poligonów całego świata strzelali i takiej procedury jeszcze nigdzie nie widzieli, wyjaśniono, że w ten sposób ratuje się życie ewentualnych grzybiarzy, którzy mimo ostrzeżeń, łażą po poligonowych lasach. Innostrańce w śmiech, bo w ich przekonaniu, skoro ktoś świadomie łazi po poligonie, to świadomie się naraża i nie warto się jego życiem przejmować. Tymczasem dla naszych było to normalne, że skoro za 30zł (tyle kosztuje pełny magazynek) można jakiemuś głupkowi życie uratować, to dlaczego by nie ? Zauważ „niekonsekwencję” tego postępowania, będącą zapewne konsekwencją oddziaływania na naszych żołnierzy „niekonsekwencji” w nauczania Kościoła – powinni dla ratowania grzybiarzy zapewne użyć psów, zasieków, helikopterów, termowizji … .

Dziś otwarto nowy portal: naukaireligia.pl . Firmowany jest przez krakowskie Centrum Kopernika Badań Interdyscyplinarnych, organizację pod patronatem ks. Michała Hellera. Ciekawy projekt w czasach masowych polemik z ideą, jakoby w ogóle dało się pogodzić naukę i chrześcijaństwo, a w szczególności katolicyzm.

Teksty na tym portalu na pewno mogą skłonić do polemiki. Ale jego unikalność polega na tym, że stawia poprzeczkę wyżej, niż typowe obiekty internetowych polemik „z Kościołem”.

Powiedzmy sobie szczerze: Internetowi „racjonaliści” w ogromnej masie myślą, że dyskutują z katolicyzmem, a w rzeczywistości dyskutują z pieprzniętymi amerykańskimi protestantami. Takimi, co na przykład zaprzeczają teorii ewolucji. (Ileż razy robiłam w internecie za adwokata diabła i tłumaczyłam, że mnie już w podstawówce na Podkarpaciu uczyli na religii, iż katolicyzm nie ma problemu z ewolucją). Ewentualnie polemizują z „katolikami” z Frondy, co na jedno wychodzi – bo tamci niby potępiaja ekumenizm, ale w rzeczywistości garściami czerpią z owych amerykańsko-protestanckich wzorców. Zawsze żal mnie ściska, że przeciwnik jest tak łatwy.

Po nowym portalu widać ambicję, żeby prezentować katolicki punkt widzenia z wyższej półki. Liczę na to, że blogerzy – racjonaliści i ateiści zechcą podjąć rękawicę i podyskutować z tym nieco trudniejszym przeciwnikiem. Byłoby też świetnie, gdyby redakcja portalu dawała wówczas odzew. Liczę na smakowite dysputy.

Świadectwo Marty – Pan oczyścił nas i nasz dom z Hello Kitty i innych okultystycznych zabawek

Mam na imię Marta i jestem mamą 4 – letniej Dominiki. Chciałabym przestrzec wszystkich rodziców przed kupowaniem dzieciom zabawek takich jak Hello Kitty (…).

To nie prawda, że nie mają one wpływu na dzieci! Przykładem jest moja córka, która mając niespełna rok (jakieś 11 mies.) dostała od znajomych koszulkę z Hello Kitty. Dziecko (…) zaczęło pokazywać na bluzkę z Kitty i chciało ją ubrać – było to dla mnie bardzo zaskakujące. (…)

Żadną inną zabawką nie bawiła się tak, jak Hello Kitty – potrafiła robić to nawet 2 godz.- a to dla tak małego dziecka jest nienaturalne. (…) Córka jakby wchodziła w inny świat. (…) Szukałam źródła pochodzenia zabawek i znalazłam, a rozmowa z naszym diecezjalnym egzorcystą utwierdziła mnie w przekonaniu, że są to okultystyczne zabawki.

Horror zaczął się wtedy, kiedy postanowiłam usunąć je z naszego domu. Po długiej modlitwie za moje dziecko, po modlitwie razem z córką i rozmowie z Nią, w której wyjaśniłam, że to nie są dobre zabawki dla dzieci, Dominika posłusznie mi je oddała, a ja je spaliłam.

Jeszcze tego samego dnia wpadła w ogromną furię bez żadnego powodu. Nigdy wcześniej coś takiego się nie wydarzyło. Proszę mi wierzyć, znam swoje dziecko – ono nie było wtedy sobą (…).

Po modlitwie Wspólnoty furie ustały. Kolejnego dnia dziecko dostało gorączki. Nic innego się nie działo, żadna choroba, infekcja, tylko wysoka gorączka. Wiedziałam, że to cena za wyrzucenie tych zabawek z naszego domu. Potwierdzeniem była kolejna noc, kiedy moje dziecko się rzucało i nie mogło spać, a na moje pytanie, dlaczego nie śpi, usłyszałam od Niej odpowiedź, że ONI nie dają mi spać. Ci oni, to złe duchy. Gorączka osłabła po wizycie u księdza – egzorcysty i modlitwie w intencji córki i mojej. Temperatura słabła i skończyła się w momencie, kiedy ostatnie przedmioty (nie wiedziałam, że jest tego w moim domu aż tyle i ciągle znajdowałam jakąś malowankę, obrazek itp.) zostały wyniesione z naszego domu i spalone.

W obronie wiary i tradycji

A tymczasem w Japonii, w zabytkowej świątyni buddyjskiej, w sklepiku świątynnym widziałam TO:

Budda z Hello Kitty!

ZUO do kwadratu!!!

Wyobraźcie sobie co by było, gdyby w Polsce, w sklepie z pamiątkami w zabytkowym kościele sprzedawać Jezuski z Hello Kitty???

A więc Kościół mówi, że teraz to już naprawdę walczy z pedofilią.

Zobaczmy, co instytucje kościelne przekazują obecnie na temat ofiar pedofilii.  Abp Michalik – do niedawna szef episkopatu – twierdzi, że źródłem pedofilii jest seksualizacja dzieci. To już znamy. Odbędzie się nabożeństwo, na którym ofiary pedofilii zostaną uczczone.

Okazuje się jednak, że Kościół już od dawna czci ofiary pedofili… Przyjrzyjmy się, jak.

Jedną nawet kanonizowano. Kilka beatyfikowano. Święta nazywa się Maria Goretti. Na stronach organizacji katolickich są setki tekstów o niej. Oto jak los tej dziewczynki opisywany jest dla dzieci i młodzieży w celach edukacyjnych:

Na stronie katolickiej organizacji harcerskiej dla dziewcząt – harcerki od 7. roku życia dowiadują się o swojej patronce:

[W wieku 12 lat] Maria, chociaż sama tego nie dostrzegała, z dziewczynki stała się dojrzałą kobietą.

OK, ja nawet jestem w stanie zrozumieć, że w 1902 roku we Włoszech mogło panować przekonanie, iż 12-latka to dorosła panna. W końcu w Watykanie jeszcze w XXI wieku prawo pozwalało na seks z 12-latkami. Ale dlaczego w XXI wieku w Polsce, po tym jak już nawet w Watykanie zmieniono prawo, gdy akurat teraz tak dużo mówi się o wykorzystywaniu seksualnym dzieci i to w Kościele – dlaczego takie teksty Kościół podaje jako treści wychowawcze dzieciom??

Zgrabna i dobrze zbudowana. (…) Była piękną dziewczyną.

I kto tu seksualizuje dzieci, ja się pytam??!!??

Jej dwie ciężkie powieki zawsze były gotowe zasłonić zbyt żywe spojrzenie.

Bo rzecz jasna zbyt żywe spojrzenie grozi utratą czystości. Na szczęście już w wieku 11 lat…

…Zrodziła się w niej decyzja wyrzeczenia się wszelkich złudnych rozkoszy i przyjemności świata, jego zwodniczych nadziei, kuszących ideałów oraz pociągających uroków. „Czystość za wszelką cenę”. Tego postanowiła się trzymać.

Nigdy nie zrobiła niczego przeciwko czystości, piszą zakonnice prowadzące katolickie harcerstwo.

Młodziutka dziewczyna nigdy nie pozwalała sobie na swobodę w stroju czy zachowaniu. Naśladując przykład matki, nosiła długie sukienki i nawet w najgorętszych okresach lata nie pozwalała sobie nigdy na żadną swawolę. Unikała towarzystwa pewnych dziewcząt, gdyż zachowywały się one zbyt swobodnie, starała się nie wdawać z nimi w rozmowę, nigdy też nie bawiła się z chłopcami, swoimi rówieśnikami.

Jednak pojawił się 20-letni Aleksander Serenelli, który – jakoby pod wpływem nieprzyzwoitych lektur – zaczął molestować dziewczynkę.

Aleksander czyhał na Marię. Składał jej propozycje. „To grzech, Bóg na to nie pozwala” – odpowiadała dziewczyna. Grzech? Aleksander nie wiedział nawet, co to jest i jakie są jego konsekwencje. „Jeśli powiesz coś o tym swej matce, zabiję cię” – groził dziewczynie.

Typowa strategia pedofila. Maria rzeczywiście nic nie powiedziała matce. Na innej katolickiej stronie pewien ksiądz wyjaśnia, dlaczego:

Nie mówiła jednak o tym nikomu w rodzinie, by nie pogłębiać przepaści niechęci Serenellich do Gorettich.

Prawda? Zawsze można to ubrać w szatki świadomego wyboru ze szlachetnych pobudek. I sprzedać jako kolejną z cnót świętej patronki. Zresztą –

Dziewczę umiało się zawsze skutecznie od napastnika uwolnić, ratując się ucieczką i omijając go. 

Bo trzeba nauczyć dziewczynki, że to ich odpowiedzialnością jest skutecznie uwalniać się od napastnika.

Tymczasem wróćmy do strony harcerek:

Maria dobrze zrozumiała do czego starał się ją namówić Aleksander, do przekroczenia prawa Bożego. W duszy jej powstał paniczny lęk. „Nie! Nie! Raczej pozwolę się zabić”.

Bo trzeba wpoić dziewczynkom, że jak pedofil je molestuje, to jest ich grzech. I to taki, że lepiej umrzeć niż go popełnić.

Następnie pedofil faktycznie zabija dziewczynkę. Ale nie narusza jej dziewictwa. Zachowała „czystość”, a to jest najważniejsze wychowawczo – tak piszą na stronie „Roku wiary w parafiach i rodzinach”, akcji ogłoszonej w 2012 roku przez polski episkopat:

Zachowaj czystość, dochowaj wierności. Na początek spróbuj odpowiedzieć sobie na kilka pytań. Jak myślisz, skąd czerpała siły i odwagę dwunastoletnia Włoszka – św. Maria Goretti – aby bronić się przed starszym i silniejszym mężczyzną?

Jak wiadomo, gdyby 12-latka nie znalazła sił do obrony przed starszym i silniejszym mężczyzną, to nie dochowałaby wierności Bogu. Jasna sprawa.

Miałam w dzieciństwie komiks, kupiony w kiosku parafialnym.

Był o bł. Laurze Vicuna. Po latach znów przeczytałam go, online, tutaj. Jakież patologiczne wzorce przekazuje ta książeczka!

11-latka molestowana przez konkubenta matki. Matka widzi to, ale zamiast reagować, myśli w duchu „co za wstyd, ocal się, przynajmniej ty, moje dziecko!”. Konkubent dalej molestuje; podczas zabawy niby chce z dziewczynką tańczyć – matka, wiedząca przecież już dobrze o co chodzi, namawia, żeby jednak zatańczyła. Dziewczynka nie chce, ale jak to uzasadnia – że przysięgła Matce Boskiej bronić czystości!

Tymczasem w szkole Laury zakonnice straszą dzieci, jak złe jest życie z kimś bez ślubu. Laura mdleje, bo jej matka nie ma ślubu z konkubentem. Zakonnice przyjmują jako kandydatki do zakonu 11-letnie dzieci. Laury jednak nie chcą przyjąć, bo jej matka źle się prowadzi.

Dziewczynka postanawia oddać życie za to, żeby jej matka zaczęła się dobrze prowadzić. Ksiądz spowiednik to aprobuje i tylko zwraca uwagę, że Pan Bóg może wziąć ją za słowo (wiadomo, Pan Bóg jest skrupulatny i wykorzystuje wszystko, co chlapnie 11-letnie dziecko).

Laura przeżywa w domu molestowanie, ale nikomu w szkole o tym nie mówi, przez co znowu ją wysyłają do domu. To, że ofiara czuje się niesłusznie odpowiedzialna i utrzymuje tajemnicę, nie jest pokazane jako efekt bycia ofiarą, lecz jako wzorzec – że niby cała sytuacja jest bohaterską tajemnicą dziewczynki. Nawet tytuł komiksu o tym mówi.

Historia Laury kończy się tym, że dziewczynka umiera, a jej matka dopiero przy łożu śmierci córki postanawia opuścić niedobrego konkubenta.

Nawiasem mówiąc – jak bardzo zmieniły się czasy! Dziś mówi się we wszystkich mediach o zagrożeniu wykorzystywaniem seksualnym dzieci. Tymczasem – to dla mnie zupełnie dziś zdumiewające – ale wychodzi na to, że w latach 80. edukacja o molestowaniu i pedofilii docierała do mnie, dziecka, właściwie jedynie pod postacią kościelnej hagiografii.

Ale nie, sorry. Przecież Kościół twierdzi, że właśnie tak jak w latach 80., to było dobrze. Nie było edukacji seksualnej, nikt nie seksualizował dzieci.

Już można tańczyć w piątki.

Biskupi polscy zmienili przykazanie kościelne z powodu… nieprzestrzegania.

A takie to było zagadnienie wśród zaangażowanych katolików!
„-Czy powinnam w piątek iść na dyskotekę?” – pytała niejedna osoba.
„-Tak właśnie wygląda nasza wiara. Jest to okazja do dawania świadectwa. Że nie jest to łatwe – to sami się o tym przekonujecie, ale nie jest to argument, by się poddawać.” – odpowiadał niejeden ksiądz.

Szkoły starały się u proboszczów o dyspensę na zabawy w piątek, ale bardziej pobożni rodzice i tak nie chcieli słyszeć o takim ułatwianiu sobie życia.
„-Nie udzielam dyspensy na urządzanie w piątki imienin, dyskotek i studniówek” – bywali i bezkompromisowi proboszczowie.

„-Powstrzymywanie się od zabaw pomaga w opanowaniu instynktów i sprzyja wolności serca. Powstrzymywanie się od zabaw obowiązuje we wszystkie piątki” – pouczali ci sami biskupi.
„-Pokuta wynika także z samego prawa Bożego.” – wtórowali im usłużnie księża.

Aż tu nagle trach! Już nie ma gadania o prawie Bożym.  „Jak przyznał bp Marek Mendyk w wypowiedzi dla KAIu, powodem dla którego uległo zmianie sformułowanie czwartego przykazania kościelnego jest dotychczasowa praktyka częstego przenoszenie uroczystości rodzinnych czy szkolnych na piątek ze względów praktycznych.”

Relatywizm! Wybiórczy katolicyzm! ;-)))

Nagle okazuje się, że w całym tym „prawie Bożym” chodziło li tylko o posłuszeństwo hierarchii.

Mam satysfakcję, oglądając to wszystko. Oto na naszych oczach żywy przykład, jak instytucja kościelna jednak potrafi ugiąć się przed wolą wiernych. Wystarczy, że zagłosują nogami. 

Głosowanie nogami, głosowanie portfelem – to jedyne metody, jakimi szeregowi katolicy mogą wpływać na jakiekolwiek decyzje w Kościele.

Smutne jest jedynie to, że jakaś grupa ludzi będzie sobie teraz pluć w brodę, że tak komplikowała sobie życie. Że chcieli być w porządku, starali się w dobrej wierze. A tu niepotrzebnie – bo Kościół zmienił przykazanie pod wpływem właśnie tych, którzy się właśnie nie starali. Chcę widzieć, co będzie się działo wśród pobożnych ludzi, gdy Kościół zezwoli na antykoncepcję… 😉

Ten wpis będzie hipsterski do sześcianu.

Hipsterstwo do potęgi pierwszej: Pojawiła się moda na katolickie memy. Nieważne, że słabe i nieśmieszne. Grunt, że posługują się niszowymi skojarzeniami. Służą do budowania wspólnoty. Tworzy je grono katolickich snobów. Oni wiedzą, że 95% katolików nie zrozumie tych obrazków – i chcą żeby tak zostało…

Hipsterstwo do potęgi drugiej: W porównaniu z anglojęzycznym odpowiednikiem, w polskiej wersji odnotowujemy desant lefebrystów – a to już hipsterzy wśród hipsterów.

Hipsterstwo do potęgi trzeciej przejawię teraz ja, demaskując niekompetencję tych powyżej.

Oto mem z bloga katolickie-memy.blogspot.com:

Wannabe lefebrysta, który tłumaczył ten mem z angielskiego, prawdopodobnie też nigdy o tym nie słyszał… :-)))

Internautom, którzy w tej chwili podzielają moją wesołość, gratuluję satysfakcji z własnej, nikomu poza tym niepotrzebnej, erudycji. 😉

Pozostałym wyjaśniam ten zdecydowanie niszowy dowcip. Oryginalny mem wygląda tak. Stabat mater dolorosa (Stała matka boleściwa) jest to pieśń, którą według mszału trydenckiego śpiewa się podczas mszy w wielkim poście. Msza trydencka to tradycyjna msza po łacinie, którą tak kochają lefebryści i Benedykt XVI.

I teraz uwaga: STABAT! Nie SABAT! Nie żebym znała łacinę. Ale nawet dla mnie pomylić te dwa słowa to jak utożsamić angielskie baby z polską babą. Jak widać polski tradycjonalista łaciny znać nie musi. Ani swojej tradycyjnej liturgii. Do poczucia niszowej przynależności wystarczy przepisać fajnie brzmiący mem, bez zrozumienia, o co w nim chodzi. Jaki kraj, tacy hipsterzy.

Napisałam kiedyś parodię, która miała obśmiewać kościelne publikacje pouczające kobiety, jaką powinna być prawdziwa kobieta. Aż tu nagle… Kilka kościelnych stowarzyszeń wzięło ją na serio!

Na facebooku linkują ten tekst następujące organizacje:

• Marsz Mężczyzn (zrzut ekranu) (To jedna z tych kościelnych inicjatyw, które mają na celu przywrócenie mężczyznom prawdziwej, tradycyjnej męskości.)
• Róże Różańcowe (zrzut ekranu)
• Civitas Christiana Wrocław (zrzut ekranu)

Umiłowani bracia i siostry ze wspólnot katolickich! Mój tekst Mężczyzna – Boska tajemnica jest szyderstwem!

Mam widać nietypowe poczucie humoru, więc spróbuję wam je przybliżyć łopatologicznie:

Walka z mężczyzną i męskością jest elementem gry politycznej tych partii, które dążą do osiągnięcia pełni władzy nad wszystkimi dziedzinami ludzkiego życia. Mężczyzna – jako ojciec i podstawa silnej, niezależnej rodziny – jest przeszkodą dla tego typu partii. Dlatego robią one wszystko, aby mężczyzni przestali szukać swoich aspiracji i satysfakcji życiowej w karierze i życiu publicznym.

Ten fragment, z zachwytem cytowany przez internautę na stronie Marszu Mężczyzn, jest satyrą na artykuł ks. Marka Dziewieckiego Geniusz kobiety czyli – czym różni się kobieta od mężczyzny. 

Walka z kobietą i kobiecością jest elementem gry politycznej tych partii, które dążą do osiągnięcia pełni władzy nad wszystkimi dziedzinami ludzkiego życia. Kobieta – jako wychowawczyni i podstawa silnej, niezależnej rodziny – jest przeszkodą dla tego typu partii politycznych. Dlatego partie te robią wszystko, aby kobiety szukały swoich aspiracji i satysfakcji życiowych poza małżeństwem i rodziną. 

Czy nie zauważyłeś, umiłowany bracie, że mój tekst wyraża dezaprobatę dla mężczyzn nie dążących do kariery i nie czerpiących satysfakcji z działalności w życiu publicznym? Więc jak tam z twoją karierą? Czy jesteś już kierownikiem? A jak tam twoja działalność publiczna? Czy zostałeś przynajmniej przewodniczącym komitetu blokowego? Jeśli nie, to zrób rachunek sumienia, bo coś musi być nie tak z twoją męskością.

Ksiądz Dziewiecki powiada:

Współczesna walka z kobietą i kobiecością ma również podłoże ekonomiczne. Chodzi o to, by kobiety przyzwyczaić do pracy na dwóch etatach: w domu i w pracy zawodowej. **

A ja wam powiadam:

Walka z mężczyzną i męskością ma podłoże ekonomiczne. Chodzi o to, by mężczyzn przyzwyczaić do pracy na dwóch etatach: w domu i w pracy zawodowej. *

Umiłowany bracie! Czy nie za bardzo przyzwyczaiłeś się do łączenia pracy zawodowej z pracą w domu? Pamiętaj, że twoim podstawowym powołaniem jest kariera i życie publiczne! Wymaganie od ciebie opieki nad dziećmi, mycia garów i wyrzucania śmieci to podstępne odsuwanie ciebie od twego prawdziwego powołania!

Ksiądz Dziewiecki wie:

Kobietom trudno jest zrozumieć własną tajemnicę i specyficzne powołanie. **

Prawda? Kobiety są za głupie, żeby same z siebie być kobietami. Potrzebują guru, który by je nauczył. Dlatego myślałam, że takie odwrócenie porządku będzie groteskowe:

Mężczyznom trudno jest zrozumieć własną tajemnicę i specyficzne powołanie. *

A tu okazuje się, że nie. Nie doceniłam was. Teraz już rozumiem, że wy, bracia i siostry, niezależnie od płci musicie mieć guru, który wszystko wam powie. Nawet – jak prawidłowo być przedstawicielem swojej płci. Bo sami jeszcze moglibyście zbłądzić. Przecież wy, mężczyźni, też jesteście tacy głupiutcy.

Szkoda może, że tymi guru są – dziwnym zbiegiem okoliczności – zawsze mężczyźni. A przecież skoro ojciec Joachim Badeni OP jest najwłaściwszą osobą, by wytłumaczyć kobietom, czym jest „tajemnica kobiecości” – to na pewno jakaś zakonnica powinna być najwłaściwszą osobą, by wytłumaczyć wam, umiłowani bracia, tajemnicę waszej męskości. Przecież nikt tak się nie zna na byciu mężczyzną, jak kobieta żyjąca za klasztorną klauzurą.

Bez podziału na płeć, bez arabskiego folkloru. (…) Muzułmanki, które tu można spotkać, nieczęsto można zobaczyć w hidżabie. (…) Nie obchodzi mnie arabska obyczajowość. Bo niby dlaczego mam nie być sobą?

To już drugi w ostatnich czasach artykuł (pierwszy tu), gdzie Tygodnik Powszechny pisze ciepło o religijnych outsiderach… ale islamskich. Wszystko pięknie, lecz czy tak samo ciepło – ba, czy w ogóle – odważyłby się Tygodnik pisać o outsiderach katolickich?

To jest łatwo – mówić, że tamci muzułmanie są bliżsi wartościom europejskim i pokazywać ich jako przykład „dobrego muzułmanina”, takiego do dialogu z katolicyzmem. Ale pamiętajmy, że oni naprawdę są na ogonie krzywej Gaussa. I mainstreamowi muzułmanie traktują ich jak dziwaczny margines, nieprawdziwych muzułmanów. Mniej więcej tak, jak katolicki mainstream traktuje „wybiórczych katolików”, „katolików niepraktykujących”, „katolików, ale”.

To może wyglądać troszkę dwulicowo – u swoich popierać mainstream, ale u tamtych – popierać margines. I tylko nie mówcie mi, że Tygodnik przecież wcale nie jest konserwatywny i popiera różnorodność w Kościele! Gdyby Tygodnik napisał o „marginalnych” katolikach równie szczerze, że nazywają katolickie rytuały folklorem, oraz że odrzucają wiele katolickich norm obyczajowych jako kulturowy przeżytek – to czy w ogóle nazwałby ich katolikami?