Dość rozpowszechnione jest przekonanie, że im większa swoboda seksualna kobiet, tym większe ryzyko zgwałceń. W tej notce bloger Slwstr stawia tezę, że jest wręcz przeciwnie. Przytacza dane statystyczne sugerujące, że właśnie im większą swobodę dysponowania własnym ciałem mają kobiety, tym mniej zgwałceń. Wyjaśnia to tym, że gdy pojawia się taki nowy obszar wolności, to wkrótce (choć co prawda nie od razu) pojawiają się normy społeczne chroniące tę wolność. I w ogólnym rozrachunku okazuje się, że one bardziej chronią kobiety przed gwałtem, niż brak wolności.

Choć – amicus Plato, sed magis amica veritas – nie jestem pewna, czy przytoczone dane liczbowe rzeczywiście wystarczają do udowodnienia owej tezy. Bo mimo że zgwałcenia uważane są za najpoważniejsze z przestępstw, to o dziwo statystyki na ich temat zbierane są w sposób bardzo lichy. Różnią się metodologicznie pomiędzy różnymi krajami i różnymi okresami czasu. Kilka razy przekopywałam się w internecie przez dostępne dane na temat zgwałceń i widziałam to wyraźnie. Bardzo potrzeba systematycznych, ujednoliconych , ponadnarodowych badań na ten temat. Więc polecam ten tekst, bo mam poczucie, że ta teza jest prawdziwa i że w przyszłości da się ją udowodnić. 

Ale to był tylko wstęp, i tak naprawdę chcę napisać na inny temat, którego Slwstr nie poruszył. Gdy napisał, że zwykły mężczyzna przecież nie gwałci po parkach, zwróciłam uwagę na następujące zjawisko: Mężczyźni, którzy używają argumentu o prowokującym ubiorze w środku ciemnego parku etc. argumentują tak – „wiem, jak taka kobieta oddziałuje, bo sam jestem mężczyzną”. Innymi słowy, mężczyźni solidaryzują się ze sprawcami gwałtu!

Gdy zapytać o uściślenie, mówią coś, co sprowadza się do: „Sam bym nie zgwałcił, bo mam hamulce, ale nie dziwię się jego odczuciom. Wystarczyło, że nie miał hamulców i nieszczęście gotowe”. Chyba nie słyszałam żeby ktoś solidaryzował się z innymi (ciężkimi! o tym zaraz!) przestępcami w ten sam sposób: „Sam bym nie zabił i nie poćwiartował, bo mam hamulce, ale nie dziwię się, że ofiara tak go wkurzyła. Wystarczyło, że nie miał hamulców, to zabił i poćwiatował, wiadoma sprawa.”

To oznacza, że ci mężczyźni zasadniczo lubią sobie wyobrażać siebie jako zdolnych do gwałtu. Oraz jako zdolnych do powstrzymania się od niego. To zasadniczo inna postawa poznawcza niż socjalizacja do niechęci do jakiejś innej obrzydliwej zbrodni, typu seks z dzieckiem, zabójstwo ze szczególnym okrucieństwem itp. Nikt sobie nie lubi wyobrażać siebie jako zdolnego do tych ohydnych rzeczy. Natomiast do gwałtu – owszem.

Panuje przekonanie, że ohydne zbrodnie przydarzają się tylko zwyrodnialcom, którzy umysłowo są całkiem inni od nas i ich odruchy są dla nas niepojęte. Natomiast gwałt – przydarza się przestępcom, którzy mają dokładnie takie same odruchy jak my, a jedynie brak im samokontroli. Nad tym błędem poznawczym należy pracować w wychowaniu młodych mężczyzn (ba, ale czy to obiektywny błąd, czy raczej styl socjalizacji? o tym niżej). 

Bo wydaje się, że zdolność do gwałtu jest dla nich prawie tożsama ze zdolnością do seksu. Skoro więc zdolność do seksu jest cechą bardzo pozytywną i definiującą mężczyznę, to pokrewna jej zdolność do gwałtu wydaje się wtedy też pewnym stopniu pozytywna. Mężczyźnie zdolnemu do gwałtu należy tylko dodać owe mityczne „hamulce” i staje się zupełnie prawidłowym mężczyzną. Błąd polega na myśleniu, że różnica pomiędzy posiadaniem hamulców i ich brakiem to jest zupełnie mały pikuś. Tymczasem to jest właśnie zasadnicza różnica. Człowiek posiadający hamulce przed uprawianiem seksu z dziećmi lub przed obdzieraniem bliźniego żywcem ze skóry w ogóle tak by siebie nie widział – że to tylko drobna kwestia posiadania hamulca. On powie: „w życiu nie jestem zdolny do takiego obrzydlistwa!”, a nie: „jestem zdolny, tylko na szczęście mam hamulce”. Ten hamulec jest w tym przypadku tak zinternalizowany, że człowiek uważa jego istnienie za fundamentalną cechę normalnej osobowości, a nie za coś opcjonalnego jak w przypadku gwałtu.